Domowy język migowy jako alternatywa dla dwujęzyczności migowo-mówionej dzieci niesłyszących wychowujących się w słyszących rodzinach
Słowa kluczowe:
język migowy, domowy język migowy, rozwój mowy dziecka z wadą słuchu, dwujęzyczność, wada słuchuAbstrakt
Dwujęzyczność migowo-mówiona dzieci z wadami słuchu wzbudza wiele wątpliwości wśród słyszących rodziców, którym przyszło skonfrontować się z głuchotą swoich dzieci. Choć badania wskazują, że równoczesne uruchamianie kanału pozawerbalnego i mówionego przynosi wiele korzyści dla rozwoju umiejętności komunikacyjnych, to w rodzinach słyszących jej obecność nie jest oczywista (Ostrowska-Hązła 2021). Użycie kodu migowego nie oznacza, że w terapii należy całkowicie zrezygnować z mowy fonicznej na rzecz języka migowego. Wciąż jednak można usłyszeć o jego negatywnym wpływie na rozwój językowy dzieci z wadami słuchu (Jakoniuk-Diallo, Rożek 2021).
W artykule omawiam zjawisko bilingwizmu migowo-mówionego u niesłyszących dzieci, wychowujących się w słyszących rodzinach, w których stosuje się tak zwany „domowy język migowy”. „Domowy język migowy” rozumiany jest jako zbiór podstawowych znaków migowych, stosowanych w środowisku domowym pacjenta, opartych na daktylografii. System ten może okazać się pomocny w początkowych etapach życia niesłyszącego dziecka oraz stanowić podstawę do rozwoju dwujęzyczności migowo-mówionej o charakterze sekwencyjnym.
Pobrania
Dane pomiarowe
##submission.downloads##
Opublikowane
Jak cytować
Numer
Dział
Licencja
Copyright (c) 2024 Polskie Towarzystwo Logopedyczne

Utwór dostępny jest na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa – Użycie niekomercyjne – Bez utworów zależnych 4.0 Międzynarodowe.