Umiejętności komunikacyjne dziecka z prelingwalnym uszkodzeniem słuchu bilateralnie implantowanego. Studium przypadku

Abstrakt

Niniejszy artykuł jest studium przypadku pięcioletniej dziewczynki zarażonej wirusem cytomegalii, z prelingwalnym, odbiorczym uszkodzeniem słuchu głębokiego stopnia, bilateralnie implantowanej. Celem artykułu jest opis badań dotychczasowego rozwoju oraz aktualnych umiejętności komunikacyjnych dziecka w kontekście wczesnej diagnozy, wczesnej obuusznej implantacji oraz systematycznej terapii logopedycznej badanego dziecka. Opis umiejętności opracowany został z wykorzystaniem Karty Badania Surdologopedycznego oraz Karty Oceny Zachowań Komunikacyjnych Dziecka z Uszkodzonym Słuchem. Narzędzia te umożliwiły dokonanie szczegółowej charakterystyki umiejętności dziecka w zakresie porozumiewania się fonicznego we wszystkich podsystemach języka: fonologicznym, leksykalnym oraz gramatycznym: morfologicznym i składniowym. Ocenie poddano również zachowania gestowo-mimiczne dziecka pełniące funkcję komunikacyjną. Omówione zostały także możliwości audiologiczne dziecka ze szczególnym wskazaniem na korzyści, jakie odnosi z obuusznej implantacji i intensywnej pracy surdologopedycznej.
Wyniki badań pozwoliły stwierdzić, że mowa jest preferowanym sposobem komunikowania się badanej dziewczynki. Osiągnęła ona bardzo wysokie umiejętności w zakresie komunikacji fonicznej, zbliżone do poziomu prezentowanego przez słyszących rówieśników. Porozumiewanie się gestowo-mimiczne pełni funkcję pomocniczą. Bazuje na gestykulacji naturalnej, choć dziecko miało epizod nauki podstaw języka migowego. Analiza historii rozwoju mowy dziecka pozwala dostrzec silną zależność między czasem implantacji a przyspieszeniem dynamiki rozwoju jego mowy.