Afazja a dyzartria. Problemy diagnozy różnicowej w przebiegu powikłanych schorzeń neurologicznych

Abstrakt

Praktyka logopedyczna pokazuje, że u znacznej części pacjentów ze schorzeniami neurologicznymi występują sprzężone i niespecyficzne zaburzenia mowy. Szczególnie często dzieje się tak, kiedy na skutek rozmaitych patomechanizmów związanych z obciążeniami somatycznymi i neurologicznymi u chorego dochodzi do uszkodzeń strukturalnych i zaburzeń funkcjonalnych mózgu w obrębie struktur korowo-podkorowych. W obrazie klinicznym najczęściej obserwowane są objawy zaburzeń mowy charakterystyczne dla afazji i dyzartrii na tle deficytów ogólnopoznawczych. Diagnoza różnicowa tego niespecyficznego obrazu trudności pozwala wyodrębnić objawy poszczególnych jednostek patologii mowy, określić ich głębokość i opracować zindywidualizowany program terapii logopedycznej. W artykule przedstawiono przypadek 82-letniego pacjenta, obciążonego nadciśnieniem tętniczym, niedoczynnością tarczycy oraz chorobą Parkinsona z objawami dyzartrii i zaburzeń emocjonalnych, który doznał udaru niedokrwiennego w obrębie lewej półkuli mózgu. Na skutek incydentu neurologicznego u chorego wystąpił niedowład połowiczy prawostronny, objawy afazji sensoryczno-motorycznej oraz zaburzenia w sferze poznawczej. Opis dotyczy obrazu sprzężonych objawów dyzartrii i afazji na tle deficytów neuropsychologicznych, kryteriów ich różnicowania oraz dynamiki ustępowania w toku rocznej terapii logopedycznej.